Lokalne informacje kontaktowe. Jeśli szukasz informacji kontaktowych do lokalnego biura DSV, odwiedź https://www.gof.dsv.com. Zapytaj nas o wycenę następnej przesyłki. Prześlij formularz z informacjami o swoich potrzebach, a my skontaktujemy się z Tobą z niezobowiązującą wyceną. Zobacz 3 odpowiedzi na pytanie: Jak poprosić mamę o kasę? Systematyczne pobieranie treści, danych lub informacji z tej strony internetowej (web scraping), jak również eksploracja tekstu i danych (TDM) (w tym pobieranie i eksploracyjna analiza danych, indeksowanie stron internetowych, korzystanie z treści lub przeszukiwanie z pobieraniem baz danych), czy to przez roboty, web crawlers Jeśli przygotowujemy się do tej formy spowiedzi, należy pamiętać również o warunkach dobrej spowiedzi: rachunku sumienia, żalu za grzechy, mocnym postanowieniu poprawy, szczerej spowiedzi oraz zadośćuczynieniu Bogu i ludziom. Dobrze jest również pomodlić się wcześniej za spowiednika. Spowiedź generalna, podobnie jak każda Najważniejsze jednak to… nie martwić się na zapas. Nie wiesz, jak poprosić o świadkowanie? Oto niezawodne sposoby, którym nie da się odmówić. Większości osób nawet nie przyjdzie do głowy pomysł, by odmówić zostania świadkiem na ślubie. To rola, której nie proponuje się byle komu. To cała formuła spowiedzi, uwzględniająca także kwestie, które nie zawsze są wypowiadane. Wiemy, że spowiedź święta dla wielu osób jest stresująca. Nie przejmuj się, jeśli w jej trakcie zapomnisz jak się spowiadać i wypadnie ci z głowy regułka spowiedzi. Możesz wtedy mówić swoimi słowami albo poprosić o pomoc spowiednika. W Do w polu wprowadź adres e-mail użytkownika giełdy, którego kalendarza chcesz poprosić o pozwolenie na dostęp; Sprawdź opcję Poproś o pozwolenie na przeglądanie kalendarza odbiorcy. Zaznaczenie opcji Zezwól odbiorcy na przeglądanie kalendarza. Krok 4: Utwórz wiadomość e-mail z prośbą o udostępnienie, a następnie kliknij Wniosek o usunięcie danych osobowych służy do usunięcia, z bazy podmiotu, do którego kierowany jest wniosek, wszystkich informacji o danej osobie prywatnej, takich jak: imię, nazwisko, adres, numer PESEL, numer NIP, numer telefonu, adres email itd., które są przechowywane, a więc znajdują się w zbiorze danych osobowych tego podmiotu (dalej: "administrator danych osobowych" lub Nie ma sensu przecież co roku podczas rekolekcji ignacjańskich odprawiać spowiedź generalną z całego życia, wszystko od nowa. Grzechy nie są najważniejszą sprawą naszego życia. Wtedy będzie ważniejsze jak wprowadziłam w życie w ciągu tego roku owoce ostatnich rekolekcji. Drodzy Pielgrzymi Warszawscy, zapewne wielu z Was włączyło się w pomoc ofiarom wojny na Ukrainie, i będzie to nadal czynić. Jako Zakon Paulinów Jeśli chcesz poprosić o dodatkową usługę, np. o wcześniejsze zameldowanie, dodatkowe łóżko lub transport do obiektu, skontaktuj się bezpośrednio z obiektem 1–2 dni przed przyjazdem. Nie możemy nic zagwarantować, jednak obiekt może być w stanie spełnić Twoją prośbę. GFB7i. Można ją porównać do remanentu lub generalnego przeglądu duszy. Nie jest obowiązkowa. Nie każdy też powinien do niej przystępować... Dlaczego jednak warto z niej skorzystać? Spowiedź generalna nie jest niczym nowym. Istnieje od bardzo dawna. Pisali o niej chociażby św. Wincenty a Paulo i św. Ignacy Loyola. Wcześniej była praktykowana raczej przez duchownych i osoby konsekrowane, dziś coraz częściej przystępują do niej także świeccy. Do takiej spowiedzi można przygotować się zarówno samemu, jak i poprzez rekolekcje. Pomocą służą księża marianie. W licheńskim sanktuarium każdego roku organizowanych jest po osiem-dziesięć edycji czterodniowych spotkań. W każdym z nich bierze udział maksymalnie 35 osób. Na brak chętnych nie można narzekać. Wpisują się nawet na listy rezerwowe. Inni przygotowują się sami i przyjeżdżają do sanktuarium tylko po to, by odbyć spowiedź z całego życia. - Rekolekcje dają nam pewien komfort w przygotowaniu do tego sakramentu. Dzięki nim możemy oderwać się od szarej codzienności i skupić się tylko na swojej duszy - tłumaczy ks. Wiktor Gumienny MIC, kustosz sanktuarium Matki Bożej Bolesnej Królowej Polski w Licheniu. - Rekolekcje zaczynają się w czwartek wieczorem i kończą niedzielnym obiadem. W programie proponujemy szereg konferencji pomagających przygotować się do generalnej spowiedzi. Na początku mówię jednak nie o grzechu, ale o miłości Pana Boga. Przekonuję, że nie ma takiego przewinienia, które nie byłoby odpuszczone. Proszę, by rekolektanci poszukali w swoim życiu śladów miłości Pana. Dopiero potem mówię o grzechu i jego mechanizmach, o rachunku sumienia - wyjaśnia. Spowiedź to nie kosmetyka Ks. dr Sławomir Płusa, egzorcysta diecezji radomskiej, który również prowadzi rekolekcje przygotowujące do odbycia spowiedzi generalnej, zaznacza, że takie spotkania nie są konieczne dla ludzi będących w ruchach i wspólnotach katolickich, zwłaszcza ewangelizacyjnych, ponieważ oni - poprzez praktykowanie modlitwy słowem Bożym i codziennego rachunku sumienia - znają już siebie, własne słabości i dobre strony. - Inaczej jest z tymi, którzy z Panem Bogiem mają raczej powierzchowne relacje. W ich przypadku rekolekcje stają się przypomnieniem tego, czym w ogóle powinna być spowiedź. Sakrament pokuty traktowany jest czasem jako kosmetyka duchowa, a nie element nawrócenia - podkreśla. - Podczas rekolekcji mamy okazję do zrobienia dobrego rachunku sumienia z pewnych obszarów życia, które często pomijamy, nad którymi przechodzimy do porządku dziennego. Mam tu na myśli np. problem zwiany z antykoncepcją. Trzeba nam wtedy łaski Bożej; wiem, że podczas rekolekcji Duch Święty pobudza sumienia, daje większą wrażliwość serca - dodaje ks. S. Płusa. Solidna analiza Podczas rozmowy ksiądz egzorcysta zwraca uwagę na dodatkowy wątek. Podkreśla, że powinniśmy wyjść ze schematycznego myślenia, że grzech to złamanie danego przykazania. - To nie jest pełna definicja grzechu, bowiem jest nim także utrata relacji z Bogiem, zranienie Bożego serca. Trzeba nam wejść w perspektywę międzyosobową, zrozumieć, że przez grzech ranię miłość Boga i samego siebie, bo zaciemnia się wtedy moja prawdziwa tożsamość chrześcijanina - tłumaczy ks. S. Płusa. Z kolei kustosz licheńskiego sanktuarium nie ukrywa, że spowiedziom generalnym często towarzyszy lęk i strach. - To normalne - ocenia. Przekonuje też, że zrobienie rachunku sumienia nie powinno nastręczać trudności. Niestety, analiza stanu duszy to nasz słaby punkt. - Obserwujemy pielgrzymów, którzy odwiedzają Licheń. Wielu z nich, widząc w konfesjonale spowiednika, biegnie do kratek bez żadnego przygotowania. Ludzie mają dyżurne grzechy, które wyliczają przy każdej spowiedzi, nie zastanawiając się nawet, czy je ostatnio popełnili. Jeśli jednak ktoś solidnie przygotowuje się do zwykłej spowiedzi, nie będzie miał problemu z rachunkiem przed spowiedzią generalną. Gorzej, gdy ktoś nie przystępował do sakramentu pokuty od kilku czy kilkunastu lat. Potrzeba wtedy więcej czasu. Ksiądz też na pewno pomoże. Nie spotkałem się z sytuacją, gdy rekolektant nie był w stanie się wyspowiadać. Wiem, że Pan ze wszystkim sobie poradzi - potwierdza ks. W. Gumienny. Kto powinien? Zapytany, kto może i powinien korzystać z rekolekcji przygotowujących do spowiedzi z całego życia, ksiądz kustosz wyjaśnia, że taka możliwość to dobrodziejstwo zwłaszcza dla osób, które od dawna nie korzystały z sakramentu pokuty, jak również ludzi, którzy mimo regularnych spowiedzi zataili grzech... - Spowiedź generalna wskazana jest także w przypadku osób będących na życiowym zakręcie, zastanawiających się nad zmianą pracy, stających przed decyzją o wstąpieniu w związek małżeński, do seminarium bądź zakonu. Kolejną grupę stanowią ci, którzy w świetle Bożej miłością chcą jeszcze raz zmierzyć się ze swoimi grzechami. Do spowiedzi generalnej nie powinny jednak przystępować osoby posiadające skrupulatne, wąskie sumienie - kwituje marianin. Ważna motywacja Myśląc o spowiedzi generalnej, warto zastanowić się nad własną motywacją. Jak mówi ks. S. Płusa, niektórymi ludźmi kieruje tylko silne poczucie winy bądź posiadania nieprzebaczonych, choć wyznanych, grzechów. Spowiedź w ich mniemaniu ma być lekarstwem na ten stan. To nie jest zdrowa motywacja. - Z perspektywy teologicznej nie mamy potrzeby spowiadania się z grzechów, które już zostały wyznane. Od strony winy są one odpuszczone. Spowiedź generalna powinna być przede wszystkim znakiem nawrócenia. Wtedy umacniamy się w jedności z Bogiem oraz w doświadczeniu Bożego miłosierdzia. Czymś, co przy okazji spowiedzi generalnej może się nieoczekiwanie pojawić, jest bonus w postaci przypomnienia sobie grzechów, które zostały popełnione, ale nie zostały - na skutek zapomnienia - wyznane. Od strony winy - jak mówi Kościół - są one odpuszczone, jednak od strony jakości życia duchowego mogą być niczym blokada przeszkadzająca w działaniu Ducha Świętego. Wina jest odpuszczona, jednak skutek grzechu ciągle istnieje. Podczas takiej spowiedzi często przypominają się także grzechy zatajone. Dzięki temu możemy przeżyć skruchę i nawrócenie - zauważa ksiądz egzorcysta. Tu działa Duch Święty! Ks. S. Płusa poznał spowiedź generalną z obu stron - zarówno jako kapłan przygotowujący do niej penitentów, jak też osoba, która sama z niej korzystała. - Taką spowiedź odbyłem, zanim zostałem egzorcystą. Dlaczego to zrobiłem? Bo chciałem umocnić się w postawie nawrócenia, oddać Panu Bogu wszystko, co pamiętałem. Prosiłem, by Duch Święty przypomniał mi to, o czym zapomniałem, tak by moja więź, przylgnięcie do Boga było maksymalnie czyste, bym był w Bogu najmocniej, jak to tylko możliwe - wyznaje, dodając, że jeśli ktoś ma taką motywację, to pierwszym owocem spowiedzi będzie pokój i poczucie bezpieczeństwa. - Poczujemy, że jesteśmy w rękach Boga, że nic złego nie może nam się stać. Owocem jest także odnowienie wiary w postaci zaufania do Boga. Czasem może pojawić się nawet rodzaj psychicznej ulgi... Sakrament pokuty jest sakramentem uzdrowienia duchowego - podsumowuje. Świadectwo Anny Do udziału w rekolekcjach przygotowujących do spowiedzi generalnej namówiła mnie znajoma. Pojechałyśmy do Lichenia. To było kilka lat temu. Zgodziłam się, choć do końca nie wiedziałam, czym jest spowiedź generalna. O wszystkim dowiedziałam się dopiero na miejscu. Przygotowanie trwało kilka dni. W programie były konferencje, czas na modlitwę i adorację Najświętszego Sakramentu. Krok po kroku analizowałam przekazywane treści. Trudno mi było zebrać myśli, dlatego wszystko, co przychodziło mi do głowy, spisywałam na kartce. Pragnęłam, by ta spowiedź była naprawdę szczera, dlatego też sumiennie się do niej przygotowywałam. Zabrało mi to tak dużo czasu, że nie miałam nawet kiedy obejrzeć całego tamtejszego sanktuarium. Dzięki konferencjom dowiedziałam się jednak, co jest grzechem i jakie przewinienia należy wyznawać podczas spowiedzi. Z niektórych rzeczy nie zdawałam sobie nawet sprawy. Na przygotowanie mieliśmy bardzo dużo czasu, więc wszystko przebiegało spokojnie, bez pośpiechu i wyliczania kolejnych minut czy godzin. Podobnie było też z samą spowiedzią. Każdą zawsze przeżywam mocno, ale tamta była szczególna. Nie ukrywam, że towarzyszyły mi zdenerwowanie i strach. Wszak mówimy o tym, co zrobiliśmy złego. Z trudem i żalem wyznałam swoje grzechy. Powiedziałam spowiednikowi, że nie jestem pewna, czy przypomniałam sobie i wyznałam wszystko, co powinnam. Po uważnym wysłuchaniu kapłan pocieszył mnie, mówiąc, że reszty dokona Bóg. Po uzyskaniu rozgrzeszenia poczułam się błogo - do dziś nie umiem opisać tego uczucia. Potem uczestniczyliśmy w Mszy św., podczas której przyjęliśmy Komunię św. pod dwiema postaciami. Później było jeszcze namaszczenie poświęconym olejem. Cieszę się, że zdecydowałam się na taką spowiedź i każdemu ją polecam. Do dziś wspominam tamte rekolekcje. Warto było! AGNIESZKA WAWRYNIUKEcho Katolickie 46/2015 opr. ab/ab Św. Ignacy w Ćwiczeniach Duchowych zaleca dwa rodzaje spowiedzi: regularną (w tamtych czasach co tydzień) oraz generalną, którą odbywa się co roku. Ta druga forma spowiedzi może zawierać coś, czego penitent nie wypowiedział podczas poprzednich spowiedzi, gdyż nie był tego świadomy. Ale Ignacy wyraźnie twierdzi, że kto się regularnie spowiada, nie musi przystępować do spowiedzi generalnej, bo grzechy zostały już odpuszczone. Ta spowiedź musi być absolutnie dobrowolna i powinna wypływać z potrzeby serca poruszonego większym poznaniem swoich grzechów. Pod tym warunkiem, Ignacy gorąco zachęca do wyznania już odpuszczonych grzechów i tych, które zauważyliśmy np. podczas jakiegoś dnia skupienia, po dłuższych rekolekcjach, po przejściu jakiegoś trudnego doświadczenia, które rzuciło na moje życie nowe światło. Taka spowiedź jest bardziej formą duchowego ćwiczenia dla następujących celów: W ten sposób człowiek wierzący wzmocni i pomnoży owoc odprawionych modlitw, bo dzięki zbliżeniu się do Boga, odosobnieniu od innych, lepszemu poznaniu siebie i Boga odczuje jeszcze większy żal, odniesie większy pożytek. Nie chodzi więc o wystawianie Boga na próbę, aby jeszcze raz odpuścił to, co już odpuszczone. Chodzi o pogłębienie doświadczenia miłosierdzia Boga w tym, co już zostało mi odpuszczone, patrząc na swoje grzechy przez pryzmat rozważanego Słowa Bożego. w nowym i bardziej intensywnym świetle. Chodzi o przeżycie sakramentalnego spotkania z Bogiem w innych okolicznościach i lepszym nastawieniu duchowym. Taka spowiedź pozwala doświadczyć miłosierdzia nie tylko jako jednorazowego aktu, teraz i tutaj, ale przez włączenie własnej przeszłości ponowne uświadomienie sobie Bożej wierności względem mnie w poprzednim roku czy latach. Powierzenie swojej przyszłości z większym i pełniejszym zaufaniem wobec Chrystusa, który stale jest miłosierny, przez stanowcze opowiedzenie się po Jego stronie i odrzucenie grzechu. Spowiedź generalna rodzi również większą gotowość i lepsze usposobienie do przyjęcia Najświętszego Sakramentu. Nie chodzi o usposobienie w sensie zmazania grzechów, uzyskania łaski uświęcającej, lecz o przeżycie tego, że Najświętszy Sakrament jest nam dany również po to, abyśmy trwali w większej łasce, abyśmy się rozwijali, a nie tylko po to, aby unikać grzechów. W Psalmie 17, padają takie słowa: Choćbyś badał moje serce i przyszedł do mnie nocą i doświadczał ogniem, nieprawości we mnie nie znajdziesz. Ale za chwilę Psalmista woła: Okaż przedziwne miłosierdzie Twoje. Strzeż mnie jak źrenicy oka, ukryj mnie w cieniu Twych skrzydeł. Miłosierdzie jest więc czymś więcej niż przebaczeniem grzechów. Psalmista, błagając o miłosierdzie, prosi o Bożą troskę, Opatrzność, wzięcie w opiekę, obronę przed różnorakimi wrogami. Spowiedź generalna może być podobnym aktem powierzenia siebie Bogu z ufnością. Można w niej podejść do tego, co Bóg pokazał mi podczas rekolekcji, do różnego rodzaju „wrogów” i ciemności, które zostały zdemaskowane w moim sercu, do postaw i zachowań, które zostały ujawnione. Warto powierzyć Chrystusowi to, co boli, co uwiera, jako Temu, kto zniósł grzechy świata, kto chce wziąć nasze troski na siebie i uleczyć nasze rany. Dariusz Piórkowski SJ polecamy: SAKRAMENT POKUTY Warunki udzielenia Sakramentu Pokuty SAKRAMENTY Sakrament pokuty sprawowany jest podczas każdej Mszy świętej:Msze święte w niedziele: i - (w okresie zimowym o godz. Msze święte w dni powszednie i ( w okresie zimowym o Przygotowanie do spowiedzi świętej 1. RACHUNEK SUMIENIA Zostanie on omówiony oddzielnie po wyjaśnieniu pozostałych czterech punktów. 2. ŻAL ZA GRZECHY Żal zawiera w sobie smutek i skruchę z powodu popełnionego grzechu. Zakłada głęboką przemianę (nawrócenie) całego człowieka. Obejmuje też pragnienie pozbycia się wszelkiego przywiązania do grzechu. Żal powinien objąć wszystkie moje grzechy ciężkie, a nie tylko niektóre. Jeśli ktoś systematycznie opuszcza Mszę świętą w niedzielę, ponieważ lubi długo spać i świadomie odmawia podjęcia próby zmiany tego w przyszłości, nie zasługuje na rozgrzeszenie, nawet jeśli żałuje za inne grzechy np. za niecierpliwość i kłamstwa. Podobnie jak sam grzech nie jest sprawą uczuć, również żal za grzechy nie polega na uczuciu. Płytki stan przygnębienia po popełnieniu grzechu może wyrastać z czysto naturalnych przyczyn, jak np. rozczarowanie z powodu braku panowania nad sobą, lęk przed niepożądanymi konsekwencjami, zmęczenie grzesznym życiem, krzywda wyrządzona rodzinie i bliskim itd. Takie uczucia mogą prowadzić do prawdziwego żalu za grzechy, ale same jako takie nim nie są. Żal wymagany przy spowiedzi to niekłamany ból, że obraziło się Boga. Najlepszym wyrazem żalu to nie pobożne łzy, ale szczera wola pójścia do spowiedzi, wzbudzenia aktu żalu doskonałego, naprawienia szkody wyrządzonej drugiemu, odprawienia pokuty oraz podjęcia skutecznych kroków - w miarę możliwości - by zło się nie powtórzyło. Można zdecydować się na przystąpienie do Komunii świętej na Wielkanoc czy Boże Narodzenie, ponieważ taki jest zwyczaj, albo żeby uniknąć krępujących pytań dzieci, które mogłyby dziwić się, dlaczego rodzice nie przystępują razem z nimi do Komunii, lecz to nie może być wystarczająca motywacja. Należy szczerze żałować za swoje grzechy i pragnąć powrócić do stanu przyjaźni z Bogiem. 3. MOCNE POSTANOWIENIE POPRAWY Muszę postanowić tu i teraz, że podejmę sensowne kroki w celu uniknięcia poważnych grzechów w przyszłości. Teraz, w momencie kiedy idę do spowiedzi, chcę przestać grzeszyć. Jestem zdecydowany zachować taką postawę na stałe. Jeśli upadnę w przyszłości, to z powodu słabości. W tej konkretnej chwili moje postanowienie jest szczere i zamierzam w nim wytrwać. Dlatego mogę szczerze prosić o rozgrzeszenie. Mocne postanowienie poprawy jest więc czymś zupełnie innym niż przekonanie, że w przyszłości nie będę grzeszyć. W rzeczywistości może mi towarzyszyć lęk, że znowu upadnę. Mogę na przykład mieć gwałtowny temperament. Moje napady złości doprowadzają mnie do poważnej obrazy bliźniego. Postanawiam więc zastosować możliwe środki, aby w przyszłości uniknąć tego typu zachowań. A jednak obawiam się, że pod wpływem konkretnych okoliczności najprawdopodobniej wybuchnę znowu. Mimo tej możliwości, musi być mocne postanowienie poprawy – nie chcę tego czynić. „Wszyscy zgrzeszyli i nikt nie może uważać się za sprawiedliwego przed Bogiem. Należy odważnie wyznawać: «zgrzeszyliśmy», ale zarazem zachowywać żywe przekonanie, że «gdzie wzmógł się grzech, tam jeszcze obficiej rozlała się łaska»”. 4. SZCZERA SPOWIEDŹ „Sakrament pokuty daje grzesznikowi «możliwość nawrócenia się i odzyskania łaski usprawiedliwienia» wyjednanej przez ofiarę Chrystusa. Dzięki temu zostaje on na nowo włączony w życie Boże i dopuszczony do pełnego udziału w życiu Kościoła”. Absolutnym minimum, koniecznym do tego, aby spowiedź była ważna, jest to, bym wyznał wszystkie grzechy ciężkie, które pamiętam od mojej ostatniej ważnej spowiedzi, bym chciał zrobić wszystko co w mojej mocy, aby uniknąć po­pełniania tych i innych grzechów ciężkich w przyszłości, oraz wypełnił pokutę nałożoną na mnie przez spowiednika. Jeśli któryś z tych warunków nie jest spełniony, spowiedź jest nieważna, a grzechy nie są odpuszczone. Przy następnej spowiedzi muszę jeszcze raz wyznać swoje grzechy ciężkie, zaznaczając, że poprzednia spowiedź nie była dobra. Jeśli mam do wyznania grzech ciężki, powinienem - najjaśniej jak potrafię - wyznać, jaki to grzech i ile razy został popełniony. Kodeks Prawa Kanonicznego poucza (kan. 988 § 1). Wierny jest obowiązany wyznać co do liczby i rodzaju wszelkie grzechy ciężkie popełnione po chrzcie, a jeszcze przez władzę kluczy Kościoła bezpośrednio nie odpuszczone i nie wyznane w indywidualnej spowiedzi, które sobie przypomina po dokładnym rachunku sumienia. Wyznając jakikolwiek grzech, czy to lekki czy ciężki, dobrze jest rozpoznać postawę, która jest korzeniem grzechu. Jeżeli na przykład główną przyczyną wielu moich upadków jest brak miłosierdzia, powinienem to wyznać i podjąć jakieś po­zytywne postanowienia w tej dziedzinie. Poważnie traktowany rachunek sumienia i rady spowiednika są tu ogromną pomocą. 5. ZADOŚĆUCZYNIENIE PANU BOGU I BLIŹNIEMU We wczesnym Kościele kapłani nakładali surowe pokuty. Teraz już tak nie jest. Kapłan albo wyznaczy określone modlitwy do odmówienia, albo poprosi o wykonanie jakiegoś dobrego uczynku. Powinienem także sam podejmować dodatkową pokutę i akty zaparcia się sie­bie, aby umocnić duszę przeciwko podobnym pokusom w przyszłości. Poleca się podejmowanie jako aktów pokutnych dzieła miłosierdzia, takie jak: · nawiedzanie bliźnich w potrzebie lub trudnych sytuacjach (chorych, więźniów, samotnych, osób starszych, niepełnosprawnych itp.) pielgrzymując niejako do obecnego w nich Chrystusa; · wspomaganie ofiarą materialną dzieła o charakterze religijnym czy społecznym (budowę kościoła, porzucone dzieci, trudną młodzież, biedne rodziny, dzieła miłosierdzia itp.); · przeznaczanie znaczną część swego wolnego czasu na działalność pożyteczną dla otoczenia, np. w zespole charytatywnym lub opiece społecznej, albo inne formy osobistego wyrzeczenia. MODLITWA DO DUCHA ŚWIĘTEGO Duchu Święty, Duchu światła i prawdy, który przenikasz tajemnice serca ludzkiego, przed którym nie ma nic skrytego, przyjdź i oświeć mój rozum, abym przypomniał sobie moje grzechy i poznał ich złość. Przyjdź i skrusz moje serce, abym za te grzechy szczerze żałował, umocnij wolę do skutecznego postanowie­nia poprawy. Na początku przypominam sobie: Kiedy ostatni raz przystępowałem do spowiedzi św.? Czy moja spowiedź i żal były szczere? Czy nie zapomniałem o jakimś grzechu ciężkim lub zataiłem go? Czy odprawiłem naznaczoną pokutę? I. Czcij jedynie Boga · Czy wyparłem się tego, że jestem katolikiem? · Czy opuściłem jakąś praktykę religijną, aby uniknąć ośmieszenia lub z innych względów ludzkich? · Czy bez potrzeby wystawiałem na niebezpieczeństwo wiarę swoją lub innych? · Czy przez dłuższy czas zaniedbywałem modlitwę i popadłem w obojętność wobec sakramentów? · Czy pogłębiam swoją wiedzę religijną przez czytanie Pisma świętego słuchanie kazań, czytanie prasy i książek religijnych, uczestnictwo w rekolekcjach...? · Czy uczestniczę w życiu Kościoła, tzn. czy interesuję się życiem swojej parafii, Kościołem w Polsce i na świecie? II. Szanuj Imię Boże · Czy wypowiadałem Imię Boże bez szacunku, bez zastanowienia, w złości lub w żartach? · Czy przeklinałem innych, rozmyślnie życząc im zła lub prosząc Boga, aby zesłał na nich nieszczęście? · Czy świadomie wzywałem Boga na świadka, że mówię prawdę, wiedząc, że kłamię? III. Szanuj Dzień Pański · Czy dobrowolnie opuściłem Mszę niedzielną lub świąteczną bez przyczyny? Czy nakłaniałem do tego innych? · Czy w Dzień Pański wykonywałem pracę, która nie była niezbędna? Czy namawiałem do tego innych? A może wręcz nakazywałem? · Czy zachowuję przykazania Kościoła dotyczące postów i specyficznych dni i okresów pokutnych (piątki, Adwent, Wielki Post)? Trzy pierwsze przykazania dotyczą mojej bezpośredniej relacji z Bogiem. Następne siedem odnosi się do mojej postawy wobec bliźniego. Są one ukonkretnieniem nakazu Chrystusa, by z miłości do Niego kochać bliźniego, jak samego siebie. IV. Okazuj szacunek i posłuszeństwo tym, którzy sprawują prawowitą władzę · Czy nie zaniedbywałem się w miłości do moich rodziców? Czy troszczyłem się o nich należycie w ich chorobie, podeszłym wieku, bezradności? Czy modliłem się za moich zmarłych rodziców i przełożonych? · Czy jako rodzic byłem sprawiedliwy dla moich dzieci? Czy dostatecznie troszczyłem się o ich potrzeby duchowe? Czy nie zaniedbywałem ich wychowania religijnego? Czy nie dawałem im złego przykładu? Czy egoistycznie nie przeszkadzałem w realizacji ich powołania? Czy troszczyłem się odpowiednio o ich potrzeby fizyczne i emocjonalne? · Czy okazywałem posłuszeństwo tym, którzy mają nade mną prawowitą władzę? · Czy uchylałem się od obowiązku płacenia podatków, brania udziału w wyborach, obrony kraju? V. Szanuj bliźnich, duszę i ciało · Czy jestem bezpośrednio lub pośrednio odpowiedzialny za czyjąś śmierć czy poważne obrażenia w wyniku świadomego działania, karygodnego zaniedbania lub bezmyślności? · Czy próbowałem odebrać sobie życie? · Czy mam na sumieniu dokonanie aborcji - przez poddanie się jej, wykonywanie zabiegów, namawianie kogoś? · Czy żywiłem do kogoś nienawiść? Czy starałem się z nim rozmawiać? Czy odrzuciłem przeprosiny kogoś, kto mnie obraził? Czy poszukiwałem zemsty? · Czy odczuwałem nienawiść do jakiejś grupy ludzi ze względu na ich rasę, narodowość, wiek czy odmienność religii? · Czy byłem niecierpliwy lub niemiłosierny w słowach lub uczynkach, ponieważ inni mnie denerwowali? Czy byłem uparty w swoich poglądach i krytycznie nastawiony do innych? Czy zazdrościłem innym? · Czy nadużywałem alkoholu? Czy moje pijaństwo pozbawiło rodzinę odpowiednich środków utrzymania, dobrego przykładu, szacunku społecznego? Czy doprowadziło mnie do innych grzechów w myślach, słowach i uczynkach? · Czy naraziłem na poważne niebezpieczeństwo życie swoje i innych łamiąc przepisy ruchu drogowego, prowadząc pojazd pod wpływem alkoholu lub pozwalając swoim dzieciom prowadzić samochód bez odpowiednich umiejętności z ich strony? · Czy stałem się powodem zgorszenia dla innych? · Czy narażałem swoje zdrowie poprzez złą dietę, nadużywanie alkoholu, tytoniu, leków? · Czy przyjmowałem narkotyki? Czy zajmowałem się handlem narkotykami lub bronią? · Czy zaniedbywałem pracę nad wprowadzaniem pokoju i sprawiedliwości na świecie? VI. i IX. Szanuj świętość pożycia seksualnego · Czy dopuściłem się zdrady małżeńskiej? Cudzołóstwa? Kazirodztwa (kontakty seksualne z członkami rodziny)? · Czy grzeszyłem przeciwko własnemu ciału przez samogwałt (masturbację)? · Czy popełniałem grzech nieczystości z osobami tej samej płci? · Czy dobrowolnie poddawałem się nieczystym myślom, bądź pobudzałem je przez czasopisma, telewizję, video i internet? · Czy angażowałem się w przedłużone, intensywne pocałunki lub pieszczoty? · Czy słuchałem lub uczestniczyłem w nieczystych rozmowach? · Czy czytałem książki lub chodziłem do miejsc rozrywki, o których wiedziałem, że są nieprzyzwoite i niemoralne? · Czy narażałem innych na poważny grzech lub zachęcałem ich do niego przez nieskromne gesty, zachowanie lub strój? · Czy wykonywałem akt małżeński w niewłaściwy sposób, bez otwarcia się na nowe życie? · Czy nie zaniedbywałem traktowania mojego współmałżonka jak równego sobie? VII. i X. Szanuj własność innych · Czy coś komuś ukradłem lub przywłaszczyłem sobie? (Powinienem podać wartość ukradzionej rzeczy i sytuację majątkową osoby, do której należała.) · Czy zwróciłem przywłaszczoną rzecz, pożyczone pieniądze...? · Czy kupowałem lub przyjmowałem w prezencie rzeczy, o których wiedziałem, że są kradzione? · Czy rozmyślnie zniszczyłem czyjąś własność? · Czy zatrzymałem coś, co znalazłem, nawet jeśli mogłem łatwo zidentyfikować właściciela? · Czy przyjmowałem lub proponowałem łapówki? · Czy, będąc pracodawcą, płaciłem zbyt niskie zarobki moim pracownikom, zatrudniałem ludzi bez uczciwej umowy lub też w prowadzeniu przedsiębiorstwa angażowałem się w nieuczciwe interesy z klientami, konkurencją, pracownikami? · Czy, będąc pracownikiem, zaniedbywałem pracę, której się podjąłem? Czy podejmowałem pracę na nieuczciwych zasadach? Czy traktowałem z szacunkiem cudzą własność? · Czy zaniedbywałem płacenia rachunków, dotrzymywania obietnic i kontraktów? · Czy przeznaczyłem uczciwą część swoich zarobków na utrzymanie Kościoła? (Darowizny na inne szlachetne cele są aktami miłosierdzia. Utrzymywanie własnej parafii jest moim obowiązkiem.) VIII. Szanuj prawdę i dobre imię bliźniego · Czy kłamałem? · Czy jestem winien krzywoprzysięstwa? · Czy zaszkodziłem czyjejś reputacji przez kłamstwo (oszczerstwo) lub mówienie bez potrzeby o cudzych grzechach, które nie są powszechnie znane (obmowa)? · Czy podjąłem wystarczający wysiłek w celu przywrócenia dobrego imienia osobie, której reputacji zaszkodziłem? · Czy plotkowałem lub w jakiś inny sposób byłem niemiłosierny w mowie? · Czy naruszyłem czyjąś prywatność, np. przez czytanie cudzych listów bez pozwolenia? · Czy mam na sumieniu pochopne osądzanie, przypisywanie komuś zła bez dostatecznych powodów? Czy w mowie dyskryminowałem jakąś grupę rasową, np. określając ją obraźliwym słowem? · Czy zatrzymywałem informacje dla tych, którzy mieli do nich prawo? ROLA KAPŁANA Aby spowiedź była ważna i owocna, powinienem pamiętać o roli kapłana w tym sakramencie. Wyznając swoje grzechy Bogu, sam już uznałem, że popełniłem zło. Spowiednik, postawiony w miejscu umiłowanego Mistrza, słucha, by upewnić się, czy żałuję, by poradzić mi, jak pokonywać moje grzechy, oraz by mi udzielić sakramentalnego rozgrzeszenia, które przynosi Boże przebaczenie i łaskę wytrwa­nia w dobrych postanowieniach. Kapłan chce pomóc mi bardziej pokochać Boga. Dlatego doradzi, jak unikać poważnych okazji do grzechu - ludzi, miejsc lub okoliczności, które mogłyby łatwo doprowadzić mnie do obrazy Boga. Powinienem więc bez wahania prosić go o pomoc. Jest ważne, by spowiednik otrzymał jak najdokładniejszy obraz stanu mojej duszy. Czasami niektórzy uważają, że coś zyskali oszukując księdza. Tymczasem w rzeczywistości ranią tylko sami siebie. Czy byliby równie z siebie zadowoleni, gdyby udało im się wprowadzić w błąd lekarza, tak by zdiagnozował poważny atak serca jako napięcie mięśniowe w klatce piersiowej? Dzieje się dokładnie tak samo; jeśli doprowadzę lekarza mojej duszy do przekonania, że popełniłem mniej poważny grzech niż ten, którego się w rzeczywistości dopuściłem; niszczę po prostu swoje zdrowie duchowe. Przy wyznawaniu grzechów powszednich, czasami ważniejsze jest określenie skali problemu niż usiłowanie podania dokładnej liczby popełnionych grzechów. Jeśli od mojej ostatniej spowiedzi, mimo dokładnego rachunku sumienia, nie przypominam sobie żadnego grzechu, mogę oskarżać się ogólnie z grzechów przeszłości, na przykład: „Nie przypominam sobie popełnienia żadnego grzechu ciężkiego od mojej ostatniej spowiedzi, ale chcę przeprosić Boga za wszystkie grzechy mojego życia, szczególnie za kilkakrotne opuszczenie Mszy w dzień święty bez przyczyny”. PORADY DLA TYCH, KTÓRZY OD DAWNA NIE PRZYSTĘPOWALI DO SPOWIEDZI ŚW.: Jeśli przez długi czas pozostawałem z dala od sakramentów, jest całkiem naturalne, że spowiedź budzi mój niepokój. Próba przypomnienia sobie grzechów z kilku czy kilkunastu lat jest dla większości ludzi trudnym zadaniem. Mogę oba­wiać się, że o wielu z nich zapomnę. W takim przypadku powinienem postarać się, najlepiej jak potrafię, przypomnieć sobie swoje grzechy, a potem pójść do konfesjonału i poprosić kapłana o pomoc. Jeżeli autentycznie zapomniałeś o jakimś ciężkim grzechu na spowiedzi, grzech jest przebaczony i można przystępować do Komunii świętej. Należy go jednak wyznać przy następnej spowiedzi. DLA NOWO NAWRÓCONYCH: Jeśli jesteś dorosły, prawdopodobnie obawiasz się swojej pierwszej spowiedzi. Możesz mieć wątpliwości, jak zdołasz ogarnąć cały długi okres swojego życia i wyznać wszystkie grzechy. Możesz martwić się, że zapomnisz teksty modlitw. Jest to dla ciebie tak bardzo nowe doświadczenie. Oto pomocne rady: • Możesz zapytać kapłana, który cię przygotowywał, o możliwość indywidualnego umówienia się, zamiast przyjścia w czasie normalnej spowiedzi parafialnej. (To oszczędzi nerwowego stania w długiej kolejce, a podczas spowiedzi, niepo­koju, że każesz innym czekać, jeśli trwa ona trochę dłużej.) Możesz wybrać tego właśnie kapłana lub innego spowiednika. Ksiądz, który ciebie przygotował, zro­zumie każdą z tych decyzji i chętnie udzieli ci pomocy. • Powinieneś pamiętać, że w rzeczywistości wyznajesz swoje grzechy swojemu kochającemu Zbawicielowi, który za ciebie umarł. Kapłan jest przedstawicielem Boga, człowiekiem poddanym pokusom jak my wszyscy, ale wyposażonym przez Chrystusa w moc przekazywania ci Jego pokoju, jeśli jesteś dobrze usposobiony. Kiedy pragniesz wyspowiadać się u innego kapłana, który cię nie przygotowywał, powinieneś zacząć swoją spowiedź od słów: „Uprzejmie proszę ojca o pomoc. Je­stem nowo nawrócony, zostałem przygotowany do pierwszej spowiedzi św. przez innego kapłana, obecnie po raz pierwszy przystępuję do spowiedzi”. Następnie postępować według porządku podanego niżej. DLA ODPRAWIAJĄCYCH SPOWIEDŹ GENERALNĄ: Spowiednik może mi także wiele pomóc, jeśli chcę odprawić spowiedź generalną. Jest to przegląd całego przeszłego życia lub jego części. Często w czasie rekolekcji uczestnicy odkrywają, że taki przegląd jest pomocą w życiu duchowym. Mogę chcieć podsumować swój postęp duchowy od ostatnich rekolekcji. Spowiedź generalna pomoże mi go określić. Być może popełniam ciągle te same grzechy powszednie i chciałbym w akcie pokory powierzyć cały miniony rok. W obu tych przypadkach spowiedź generalna jest wskazana, ale nie obowiązkowa. Być może mam poważne wątpliwości, czy wyznałem wszystkie grzechy mojego życia. Może jakiś opuściłem? Przystępując do spowiedzi generalnej, należy zaznaczyć, czy spowiedź ta jest wynikiem poprzedniej spowiedzi nieważnej (świętokradzkiej), wtedy mam obowiązek odbycia spowiedzi ze wszystkich moich grzechów od ostatniej dobrej spo­wiedzi. W przypadku spowiedzi generalnej z pobożności (a nie z konieczności), zawsze należy najpierw wyznać grzechy popełnione od ostatniej spowiedzi, a następnie przejść do przeglądu życia. Jeśli kiedykolwiek spowiednik poradzi penitentowi aby nigdy nie wracać do przeszłości, penitent powinien bezwarunkowo posłuchać tej rady. OBRZĘD SAKRAMENTU POKUTY Klęknąwszy przy konfesjonale mówimy: „Niech będzie pochwalony Jezus Chrystus.” Kapłan odpowiada: Na wieki wieków. Amen. Teraz trzeba się przeżegnać: W imię Ojca i Syna, i Ducha Świętego. Amen. Kapłan mówi, po cichu, słowa zachęty, np. Łaska Ducha Świętego niech oświeci twoje serce, abyś wyznał z ufnością swoje grzechy i poznał miłosierdzie Boże. Wyznanie grzechów rozpoczynamy jak zwykle: Ostatni raz byłem u spowiedzi św. ... Pokutę zadaną wypełniłem. Najnowszy obrzęd nakazuje: Jestem kawalerem-panną, mam lat ... albo: Jestem żonaty – mężatką, mamy .... dzieci itp. Obraziłem Pana Boga następującymi grzechami... Po wyznaniu grzechów mówimy: Więcej grzechów nie pamiętam. Za wszystkie grzechy bardzo żałuję. Postanawiam poprawę. Proszę o pokutę i rozgrzeszenie. Gdy kapłan udziela nauki, słuchamy uważnie, zapamiętujemy pokutę. Przy udzielaniu przez kapłana rozgrzeszenia - wypowiadamy słowa skruchy i przepro­szenia Boga, na przykład: Boże, bądź miłościw mnie grzesznemu Przed odesłaniem kapłan może z nami, na sposób dialogowy, modlić się: Kapłan mówi: Wysławiajmy Pana, bo jest dobry. Odpowiadamy: Bo Jego miłosierdzie trwa na wieki. Kapłan kończy: Pan odpuścił Tobie grzechy. Idź w pokoju.